امیرالمومنین (ع) فرموده است:« من احبنا فلیعمل بعملنا و لیتجلبب الورع»( تمیمی، ‌ج5/ ص302) « هر که ما را دوست دارد، ‌باید به عمل ما عمل کند و به پرواپیشگی خود را پوشش دهد»

« و یا من تحمد الی خلقه بحسن التجاوز، ‌و یا من عود عباده قبول الانابه، ‌و یا من استصلح فاسدهم بالتوبه و یا من ضمن لهم اجابه الدعا، ‌و یا من وعدهم علی نفسه بتفضله حسن الجزا» ( صحیفه سجادیه، دعای دوازدهم) « ای کسی که با عفو خود بر خلق منت نهاده، ‌و ای آنکه بندگانش را به قبول توبه عادت و امیدوار ساخته، و فساد آنها را با داروی توبه به صلاح آورده، و اجابت دعاهای آنها را تضمین کرده، ‌و به احسان خود وعده ی جزای نیک به آنها داد.»

«واعلم ان الذی بیده خزائن السماوات و الارض قد اذن لک فی الدعاء و تکفل لک بالاجابه و امرک ان تساله لیعطیک و تسترحمه لیرحمک و لم یجعل بینک و بینه من یحجبک عنه و لم یلجئک الی من یشفع لک الیه» (نهج البلاغه، نامه 31) « و بدان آن خداوندی که گنجینه های آسمان ها و زمین به دست اوست، به تو اجازه ی دعا داد و اجابت آن را به عهده گرفته است و به تو دستور داده است که از او مسالت کنی و او عطا فرماید و تو از او رحم بخواهی، او به تو رحم فرماید. آن خداوند مهربان بین تو و خویشتن کسی که تو را از او بپوشاند قرار نداده است و تو را وادار نکرده است به سوی کسی که درباره ی تو به او شفاعت کند.»

محبت به الله
بالاترین محبت ها، محبت به خداوند است، زیرا که خداوند لطف و رحمت واسعه ی خویش را بر انسان گسترده است و امیرالمومنین علی (ع) در نهج البلاغه به گونه ای به آن اشاره می کند که انسان را به سوی خداوند می کشاند آنجا که می فرماید:« و سالته من خزائن رحمته ما لا یقدر علی اعطائه غیره من زیاده الاعمار و صحه الابدان و سعه الارزاق ثم جعل فی یدیک مفاتیح خزائنه بما اذن لک فیه من مسالته فمتی شئت استفتحت بالدعا ابواب نعمته و استمطرت شَآبیب رحمته» (نهج البلاغه، ‌نامه 31) « و از خزاین رحمت او عطایایی را مسألت نمایی که جز او نتواند آنها را به تو عنایت فرماید از فزونی عمرها و صحت بدن ها و گسترش روزی ها. سپس خداوند متعال کلیدهای گنجینه های نعمت هایش را در اختیار تو قرار داده با اجازه و رخصت در مسألت از او. هر وقت بخواهی درهای نعمت او را به وسیله ی دعا بر روی خود باز کنی و انبوه رحمتش را به سوی خود سرازیر نمایی.»

انسان به فطرت خود نیازمند محبت است و با هیچ چیز چون محبت نمی توان آدمی را متحول ساخت و او را به سوی کمال سیر داد. محبت سرمنشا تربیت نفس ها و نرم شدن دل های سخت است، زیرا با هیچ چیز دیگر مانند محبت نمی توان در دل آدمیان راه برد و دل ایشان را به دست آورد و آنان را از سرکشی و نادرستی و پلیدی بازداشت و به بندگی و راستی و درستی واداشت. (دلشاد تهرانی، ‌ص260)