یونجه، گیاهی است غریب که امروزه در اذهان عمومی تنها به درد علوفه دام می خورد، درحالی که در گذشته استفاده های فراوان از این گیاه پرفایده می شده است.این گیاه که عمدتاً در آسیا کشت می شود از اولین گیاهان دارویی شناخته شده برای بشر است.
«یونجه» که در فارسی به آن «اسپست باغی»، «سپست»، «سبیس» یا «درفا»، در افغانستان «اسپیشتا» و در ترکی بدان «یونجه»، به رومی «میدیکی»، به مصری «قضب» و به عربی «رطبه» یا همان «فصفصه» گویند، گیاهی است علفی، پایا و از تیره پروانه واران و همدسته شبدرها که ارتفاع آن تا یک متر می رسد. دارای ساقه های بلند و برگچه های نازک، نوک تیز و بیضی شکل. گل هایش غالباً بنفش، کوچک یا گاهی زردرنگ است و به شکل سیر، میوه «یونجه» مانند صدف بوده و دانه داخل میوه مانند لوبیا ولی کوچک تر از آن است. «یونجه» ریشه ای بسیار عمیق دارد که تا 3 متر به عمق زمین نفوذ می کند، در نتیجه ویتامین ها و مواد معدنی را از خاک تهیه می کند. این گیاه از علف های خوب مراتع است و بهترین نوع آن سبز املس (نرم) است.