قناعت در زندگی
شناخت صحیح و اعتقادات درست عامل مهمی برای قناعت است. وقتی انسان معتقد باشد که روزی رسان همه خلایق خداست، انسان فقط وظیفه دارد کارهایی را انجام دهد، امّا نتیجه در اختیار خداست، حرص نمی‌شود. قرآن کریم می‌فرماید: «ما من دابه الا علی الله رزقها؛ هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست مگر اینکه رزق و روزی او بر خداست».(هود: 6) پس چرا نگران باشیم و به بیش از وظیفه خود فکر کنیم. حضرت صادق(ع) می‌فرماید: «آن کان الرزق مقسوما فالحرص لماذا؟ اگر رزق و روزی به حکم خدا مقدر شده‌است، پس حرص برای چیست»؟ حضرت علی(ع) می‌فرماید: «ای فرزند آدم، روزی دو گونه است: یکی آنکه تو در جست و جوی آن هستی و دیگری آنکه تو را می‌جوید. که اگر به دنبال آن نروی، به سراغ تو می‌آید». این نوع تفکر، که انسان جز به انجام وظیفه تکلیفی ندارد و خداوند منان روزی انسان را به مقدار معین مقدر فرموده است و با حرص انسان بیش از آن به او نمی‌رسد، باعث می‌شود روحیه قناعت در او تقویت شده و از حرص فاصله بگیرد. انبیا، به خصوص پیامبر(ص) اعظم حضرت محمد(ص) الگوی ما هستند. زندگی رسول خدا(ص) را که یادآور می‌شویم، می‌فهمیم که خوراک ایشان نان جو، شیرینی او خرما و سوختش شاخه نخل بود، آن هم هر گاه که به دست می‌آمد. اگر انسان بداند در سایه حرص و طمع ضررهای دنیوی و اخروی از قبیل غم و غصه، ناراحتی، سلب آسایش و گرفتاری قیامت و در سایه قناعت راحتی، آسایش، آرامش و سربلندی در روز قیامت به دست می‌آید، زمینه پذیرش قناعت او بیشتر است.