انسان، موجودی است که میان دو بی نهایت تکامل و سقوط قرار دارد؛ او می تواند برترین موجود هستی و نیز پست ترین آنها شود. سرشت انسان بر نیکی استوار است. او می تواند با قدرت خرد، انتخاب و راهنمایی سفیران الهی، به سوی کمال گام بگذارد یا با تسلیم شدن در برابر هوای نفس، تمامی سرمایه های وجودی اش را از میان ببرد و در سراشیبی سقوط قرار گیرد.